Eerste werkdagen en screeningsdag

Jesaja 26:12 Lord, You establish peace for us; all that we have accomplished You have done for us. HEER, geef ons vrede, alles wat wij deden, hebt u voor ons gedaan.

De zondag voor de screeningsdag hebben we ons voorbereid d.m.v. het smeren van 2000 sandwiches met pindakaas en jam (typisch amerikaans;-), Ieteke en ik hebben met ongeveer 20 anderen hierbij geholpen, haar opgeknoopt in een sjaal, handschoenen aan en smeren maar J Foto’s volgen nog.

Overdag heb ik best veel gedacht, hoe zal het maandag lopen en hoe zal ik reageren op al die patiënten die afwijkingen hebben, zal ik wel in staat zijn om iets te kunnen doen of ben ik te geschokt…Ik wist niet goed ondanks alle voorbereidingen wat ik ervan moest verwachten. Al gauw toen ik aan het werk was merkte ik, dat het wel meeviel. Ik denk dat dit voornamelijk komt doordat ik iets kon doen. En kheb geprobeerd de tip op te volgen mensen in de ogen te kijken, om echt de persoon achter de afwijking te zien, dit hielp.

Maandag 3 sept was het zover, waar een heel team al lang aan heeft gewerkt, de screeningsdag. Alle crew (=bemanningsleden) werden gevraagd mee te helpen op deze dag. Sommigen werden ingezet als escort hulp, dus patiënten van ene ‘station’ naar andere helpen, kinderwerkers, artsen natuurlijk om te beoordelen en mensen voor security. Voor de ingang van het gebouw werd de pre screening gedaan. Mensen die kwamen met klachten als buikpijn, hoofdpijn e.d. werden al uitgeselecteerd. Op het schip worden alleen operaties gedaan, zie voor specifieke dingen het eerdere verslag.

De screening werd gehouden in palais du peuple, soort theatergebouw. Toen we in het donker om 5:30 erheen reden had ik helemaal geen benul van hoe groot het gebouw was en het plein ervoor, omdat we via de achterkant aankwamen, want aan de voorkant stond al een hele rij mensen sinds de nacht te wachten. Aangekomen bij het gebouw, moesten we allemaal onze zaklampen ontsteken, omdat er nog geen licht was in het gebouw ;-) Je raad het al…toen we terug gingen aan het eind van de dag, ging er een wereld voor me open ;-)

3500 waren gekomen, uiteindelijk zijn er 850 patiënten geselecteerd voor verdere screening. Hoeveel patiënten een afspraak hebben gekregen kon ik zo gauw niet vinden. Ik heb de hele dag, patiënten ondervraagd gericht op anesthesie, om te weten te komen of ze algehele anesthesie kunnen ondergaan. Verder bloeddruk gemeten, informed consent laten tekenen voor behandeling en foto’s die werden gemaakt. Dit was niet altijd even makkelijk, soms wisten ze amper wat er met de vraag werd bedoeld en kreeg ik een antwoord waarvan ik dacht, hmm, volgens mij komt het niet helemaal over.Vervolgens maar beoordeeld wat het belangrijkste was om te weten en dat opgeschreven. Mijn translator was rond een uur of 1 ontzettend moe, ze kon haar ogen niet meer open houden, wat logisch was, want de meesten waren al om 4u hun bed uit om er op tijd te zijn..Gelukkig kreeg ik een vervanger, anders was ik niet ver gekomen.

Op den duur werd er besloten om alleen het consent te laten tekenen, bloeddruk om te nemen en we moesten vragen of vrouwen zwanger waren, vanwege de grote toestroom aan mensen….de rest van de vragen zou dan bij de opname komen. Mensen die ons station waren gepasseerd, konden alsnog aan het eind bij de arts een teleurstelling te verwerken krijgen..

Wat ik heel mooi vond om te merken is dat alle mensen ontzettend geduldig waren, in het begin nog heel erg afwachtend, verlegen en gespannen, maar naarmate de dag vorderde werden ze meer ontspannen, heel vriendelijk en maakten ze grappen met ons ;-) Na afloop van de dag, hoorden we dat de minister van volksgezondheid van Guinee versteld stond van de orde die er was, er is namelijk eerder hier wel eens zoiets georganiseerd, maar daar waren wel wat onrusten bij ontstaan. En ook vorig jaar nog bij de screening in Sierra Leone moest het worden afgebroken vanwege ‘relletjes’. Dus dit was wel echt iets om dankbaar voor te zijn! We waren allemaal bezig voor hetzelfde doel en we merkten echt dat er een goede samenwerking was, als crewmembers, maar ook met de plaatselijke politie en patiënten.

Mijn allereerste werkdagen waren vrij rustig, dit was donderdag en vrijdag. Op vrijdag worden er geen nieuwe patiënten opgenomen, omdat er in het weekend geen ok’s zijn. Dus is het alleen mensen ontslaan. We hebben vooral veel met mensen gekletst, met kinderen gespeeld op de afdeling en op deck 7. Door een moeder van een patiëntje werd mijn haar al mooi op z’n afrikaans gemaakt, ze vinden stijl haar, helemaal geweldig ;-)

Ik was wel een beetje ongeduldig de afgelopen dagen, omdat ik zo graag wat wilde doen, maar het was gewoon nog te rustig om de hele tijd bezig te zijn. Heb mezelf streng toegesproken dat ik wat geduldiger moet zijn, omdat ik anders mezelf en misschien anderen in de weg zit, en het heeft geholpen ;-)

Gister zijn er patiënten uit Sierra Leone gekomen voor een vervolg operatie (kindjes met o-benen). Zij zullen in de tijd tot aan operatie in Hope Center verblijven. Er is ook een jongetje op de afdeling die nu nog ‘hotel’ patiënt is, hij leeft voornamelijk op straat, heeft hele misvormde benen, staan zeg maar van voor naar achter gebogen en weer terug. Hij kan m.b.v. krukken wel bewegen, echt bijzonder om te zien hoe zelfstandig hij is en dat voor een 7 jarige, helaas wel noodgedwongen..Een vrolijk jochie, die het leuk vind om de boel op stelten te zetten!

Gisteravond een eerste ‘drukke’ dienst gehad, 4 patiënten onder mijn hoede, waarvan 1 patiënt koorts kreeg, een infuusnaald sneuvelde, 2 patiënten post ok (liesbreuk patiënt koorts kreeg, een infuusnaald sneuvelde, 2 patiënten post ok (liesbreuk & neck lipoma) en 2 nieuwe opnames. In totaal liggen er nu 15 patiënten op onze afdeling. Ik merkte dat ik nog erg moest wennen aan alle nieuwe administratie. Af en toe het idee dat ik als een kip zonder kop rondliep haha. Maar goed aan het eind van de avond wel kunnen concluderen dat ik de patiënten de juiste zorg heb gegeven en dat de patiënten zijn

voorbereid op de operatie van de volgende dag. Helaas zijn er nog geen foto’s van de afdeling met patiënten, de organisatie wil dit doen op aanvraag, zodat er met respect word omgegaan met de patiënt.

Wat ik het meest relaxt vind aan het ‘wonen’ hier op het schip is: lekker op het dek zitten als je vrij bent, de stad ingaan en steeds vriendelijke mensen tegenkomen, niet hoeven koken, binnen 2 min van slaapkamer op de afdeling te zijn, geen afwas te hoeven doen, altijd iemand om mee te kletsen, een pikdonkere cabin (we hebben namelijk geen raam ;-)), handig voor de nachtdienst…

Kheb nog geen last van heimwee gehad en nog niet ziek geweest, dus daar ben ik blij mee, wel denk ik regelmatig aan jullie hoor vrienden, familie en collega’s! J Bedankt voor jullie reacties en meeleven!

Tot de volgende keer!

Groetjes Irene