Afscheid nemen bestaat wel

Hmm, tsja, de laatste 2 weken hier zijn echt aangebroken…

Een paar weken terug heb ik besloten nog met 1 week te verlengen, jaja, dat is wat haha. Ik had namelijk in eerste instantie nog het plan om voor 2 weken naar Gambia te gaan, maar omdat ik geen reismaatje heb, laat ik dat toch maar. En ik heb al een super trip naar Freetown gehad en hopelijk dit weekend nog naar een plaats 5 uur van Conakry naar Nederlandse zendelingen. Dus ik dacht, dat is allemaal ook leuk J En dan kan ik thuis in NL nog even tijd met vrienden en familie doorbrengen, voor ik weer aan het werk ga.

Of het weekendje weg komend weekend door kan gaan, is nog een beetje onzeker, omdat het misschien een onrustige week word, vanwege wat er in Mali gebeurt, maar ook vanwege politieke dingen in Guinee.

De afgelopen weken waren vol met veel verschillende dingen, naast het werk natuurlijk ;-)

Misschien hebben de ervaringen buiten het werk de overhand, maar dat wil niet zeggen dat ik het werk minder leuk vind, want dat is niet zo. Dat wilde ik in het begin vast al even benadrukken, haha! Ik ga het werk echt missen hier, gewoon de omgang met patiënten, collega’s en de interessante operaties en verpleegkundige zorg die daarbij komt kijken. Maar collega’s in NL wees niet getreurd, ook heb ik zin om weer bij jullie te starten en ik ben nog steeds meer een ‘interne verpleegkundige’!

Op een zaterdag ben ik naar een grote speeltuin geweest, met kinderen van een weeshuis hier, waar ik al een paar keer eerder ben geweest. Dit was echt ontzettend leuk, die kinderen vermaakten zich en ik vond het ook leuk om weer even te schommelen. De kinderen hadden zich helemaal netjes aangekleed, met dezelfde uniformen die de ‘moeder’ van het weeshuis de week van te voren had gemaakt. Aan het eind lieten ze zelfs nog een ingestudeerd dansje zien, echt heel leuk!

De zondag erna ben ik met Anneke naar de kerk van Augustine geweest, dit is de pastor die ons naar Freetown heeft gereden. Hij is met zijn gezin ook op bezoek geweest op het schip en nu konden we ook zijn huis en familie daar zien. (de pastor zelf werkt als dayworker op de afdeling waar ik nu werk) We werden opgehaald door zijn zoon, die weer een vriend mee had die de auto reed. Het is tot nog toe nog niet echt voorgekomen dat ik me echt onveilig voelde in een taxi, maar deze rit wekte dat gevoel wel op, twas echt vreselijk eng. Ik was zo opgelucht toen ik uit kon stappen, toen ik bedankte voor de rit, voelde het niet echt oprecht…. Wat tijdens deze dag er wel uitsprong, was opnieuw de gastvrijheid en gulheid. Patricia, hun dochter had een hele maaltijd bereid en ik werd door haar meegenomen naar een plaatselijke naaiwinkel, waar mijn maten worden opgenomen voor een jurk. Ze had onthouden dat ik paars een mooie kleur vind. En last but not less important: ze hadden ons helemaal niet op hoeven te halen met een auto, maar gewoon een beschrijving kunnen geven van de route, maar toch gaven ze een retourtje…!!! Dat zegt genoeg over gulheid!

Weer een andere zondag hadden we onze kokosmannen uitgenodigd op het schip. Deze jongens hebben Hanna en ik meerdere keren op de fiets opgezocht. Een van hen heeft een kokosnoten kraampje en de rest hangt er een beetje bij. Tis eigenlijk een soort hangjongeren plek, maar ook een plek waar mensen uit hun werk gewoon even lekker bijkomen. Ik kon zelf met die jongens niet echt communiceren omdat ze alleen frans en hun eigen taal konden. Maar Hanna vertaalde regelmatig voor mij. 3 van hen hebben zondags het schip van binnen gezien. Het was erg leuk om hun rond te kunnen leiden en hun reacties te zien. Wel een beetje vreemd ook, omdat het zo luxe is vergeleken met hun leven…

En 2 dagen geleden hebben zij ons meegenomen naar een plek op een strand hier bij de stad, waar ze voor ons hun drum en acrobatiek kunsten hebben laten zien, echt super leuk!!! Een van de jongens heeft een ‘rasta’ stijl en die kon ongelofelijk veel flik-flaks achter mekaar maken, weten jullie wat dat is? Nou in elk geval, super knap. Twas echt heel gezellig!

Voor het weekend naar Garama, komend weekend moeten we veelal rokken dragen, daarom moesten we nog een middag naar de naaiwinkel om er een op te halen voor Anneke. Onderweg werden we regelmatig door kinderen geroepen, daar aangekomen werden we geroepen door een andere marktverkoper die ons de vorige keer ook had gezien en herkende. Bij de marktkraam kregen we een sinaasappel aangeboden die we op z’n Guinees niet hebben opgegeten, maar uitgezogen.

De afgelopen diensten op D-ward, (patiënten met operaties in het gezicht), waren best bezig en leuk. Zo had ik de afgelopen week de zorg voor een patiënt die van ver komt, boer is en zijn eerste operatie van de twee heeft gehad. Ze hebben van zijn bovenbeen een stuk huid weg gehaald, dit onder de huid van zijn schouder geplaats, zodat het daar kan aangroeien aan bloedvaten. Vervolgens willen ze dit onderste stuk schouder huid weer omhoog plaatsen naar het gezicht. Zo word ervoor gezorgd dat het wel goede bloedtoevoer heeft. Echt ongelofelijk om te horen en zien wat er gedaan kan worden om iemand weer een mooier gezicht te geven. Deze patiënt had zogezegd een halve mond, hij mistte een deel van zijn lip.

Een wat oudere patiënt die ik naar ok moest brengen, was helemaal in tranen, vanwege angst, een andere vrouwelijke patiënt kwam haar troosten.

Translators doen echt ongelofelijk goed werk! Zij praten veel met de patiënten ook over wat ze door maken en moeten altijd klaar staan om onze vragen te beantwoorden, niet altijd de smakelijkste ;-) En bij veel zie je echt dat ze gegroeid zijn in het doorvragen. Ook zijn er nog wel translators waaraan we soms iets vragen en dan vragen ze het ook aan de patiënt, maar vertellen ze vervolgens niet aan ons wat de patiënt zei. Of de translator geeft zelf het antwoord dat ze denken dat het is aan ons. Veel translators hebben er heel wat voor over om voor Mercy Ships te werken, lange reisafstanden, veel dagen achter elkaar werken (soms sta ik echt verbaast van de schema’s die zij hebben) en met nachtdiensten bijvoorbeeld, slapen zij overdag haast niet, omdat ze nog zoveel andere dingen te doen hebben of omdat het gewoon te lawaaiig is. Laatst een gesprek met een dayworker gehad, die zij dat hij een beter betaalde baan had opgezegd om hier te kunnen werken, omdat het een betere referentie oplevert.

Vandaag gaat een jongen van ongeveer 16 jaar het ziekenhuis verlaten om naar het HOPE center te gaan, om daar verder te revalideren. Hij heeft hier vanaf september gelegen en had een open rug en ontwikkelde hier een hersenvliesontsteking waardoor hij zo lang heeft moeten blijven. Deze jongen was altijd samen met z’n moeder, had bijna altijd een glimlach op zijn gezicht, maar heeft het nog steeds zwaar met het revalideren, regelmatig een terug slag, omdat hij nog weinig spierkracht heeft. Het was heel mooi dat zijn moeder laatst in een algemene meeting een getuigenis kon geven, zodat de rest van de ‘bemanning’ ook een beetje weet heeft van wat er in het ziekenhuis gebeurd. Er zijn veel bemanningsleden die niet in het ziekenhuis werken en daardoor soms maar weinig weten van wat er met patiënten gebeurd.

De afgelopen dagen had ik de zorg voor een jongen van bijna 20 waarbij een grote tumor is weggehaald, hij heeft na ok nog 1 dag op de ic gelegen, omdat zijn luchtweg bedreigd was. Deze jongen wilde niet echt mensen dichtbij zich hebben, maar nu de laatste tijd is dit wel een beetje veranderd. Gister vond ik het best lastig om voor hem te zorgen, want hij kan niet echt praten, omdat zijn mond vanwege de operatie nog steeds erg gezwollen is en open staat, dit moet de komende tijd nog verbeteren. Hij probeerde mij wat duidelijk te maken over een auto op een foto, maar ik kon er niet achter komen. Hij was de hele dag onrustig, wilde de afdeling aflopen, wilde echt eten, maar mag alleen nog maar vloeibare dingen en dat kan hij maar amper binnen houden, omdat zijn mond open staat. Dus hij zit nog steeds vast aan sondevoeding. Deze jongen is mentaal niet helemaal goed ontwikkeld, wat er precies kan ik niet echt benoemen. Maar dit maakt wel dat ik het lastig vind om hem zo te zien ‘worstelen’.

Om met een positief verhaal te eindigen…! Van de week heeft een patiënt die een operatie aan kaak had ondergaan een kunstoog gekregen. Dit was een van de laatsten, maar ze was er zo blij mee, ze keek zo ongeveer elke minuut in de spiegel!

Wat de afgelopen trouwens echt opgevallen is, is dat de meeste ic patiënten veel sneller weer opgeknapt zijn, dan verwacht. Echt super bijzonder. (Dit is niet mijn inzicht, maar dat van ervaren ic verpleegkundigen en anesthesist.)

Weetjes:

-werk en privé zijn hier niet gescheiden:

*in dit ziekenhuis is het niet gek als de chirurg van de afdeling waar je werkt je was uit de droger haalt omdat je een uur te laat bent vanwege een leuk kaartspel en vervolgens ook aan het spel bleek mee te doen ;-) Hoe genant, haha

*’s nachts om 3 u je bed worden uitgerinkeld met de mededeling “this is an emergency, all medical team members, please report to A-ward” . Vervolgens heel snel bedenken, zal ik in

m’n pyama gaan kijken, of toch snel een scrub (uniform) aantrekken? Binnen 1 min stond ik op de gang, in mijn pyama broek, maar wel met een trui ;-)

Wat belangrijker is, de patiënt waar het om ging, heeft het gehaald. Het was een patiënt waarbij een zeer vergrote schildklier was verwijderd en was gaan nabloeden, waardoor hij bijna geen adem meer kreeg, omdat de bloeding de luchtweg dichtdrukte…is weer terug gegaan naar ok en vervolgens nog 1 dag op de ok gelegen.

-“this is a drill, this is a drill”à elke 2 weken werd deze mededeling gedaan…en werden we allemaal verwacht netjes en stil naar buiten te lopen en vervolgens een half uur zonnen totdat je weer naar binnen mag…dat is iets wat ik niet zal missen

-patiënten hier vallen gewoon in slaap tijdens het verwijderen van een hele reeks hechtingen (ongeveer 40), waar met 2 verpleegkundigen aan werd gewerkt.

-ik lig niet meer alleen in mijn ‘bunk’, maar heb een gezellige nederlandse verpleegkundige erbij gekregen. Er zijn nog steeds heel veel nederlanders aan boord. Toen we hoorden dat de koningin aftreed en er een koning komt, hebben we daar een leuke grap op bedacht, die we hebben gedeeld met de rest van de crew. Veel mensen (vooral amerikanen) hier zeggen namelijk steeds: de dutchies are taking over. (Zie foto’s voor de grap)

Bedankt voor jullie aandacht, mailtjes, berichtjes op de site! Ik heb het erg gewaardeerd en nog steeds J Ik merkte steeds weer dat ik het niet allemaal alleen kan doen, God en andere mensen heb ik hierbij nodig. Als ik te moe was, niet wist hoe ik ergens mee om moest gaan, of gewoon even geen zin had om te entertainen, deed God het werk en liet zijn liefde voor mij en de mensen/patiënten zien. Het volgende lied heeft me erg aangesproken tijdens een meeting laatst en wil ik met jullie delen.

“Higher than the mountains that I face Stronger than the power of the grave Constant through the trial and the change One thing remains One thing remains Your love never fails it never gives up it never runs out on me

On and one and on and on it goes It overwhelms and satisfies my soul And I never ever have to be afraid One thing remains In death and in life I'm confident and covered by the power of your great love My debt is paid there's nothing that can separate my heart from your great love”

Op de 16e land ik in België en kom ik weer terug naar Nederland. Ik zie er naar uit om jullie allemaal weer in levende lijve te zien ;-)

Groetjes Irene