Weer tijd voor een verhaaltje

Don’t just pretend to love others. Really love them. Hate what is wrong. Hold tightly to what is good. Love each other with genuine affection, and take delight in honoring each other. Never be lazy, but work hard and serve the Lord enthusiastically. Be joyful in hope
Laat uw liefde oprecht zijn. Verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan. Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf. Laat uw enthousiasme niet bekoelen, maar laat u aanvuren door de Geest en dien de Heer. Wees verheugd door de hoop die u hebt. (Romeinen 12: 9-12)


Wat leuk dat jullie weer mijn verhalen aan het lezen zijn! Het zal een afwisselend verhaal worden.

De weken vliegen hier voorbij, dat wil niet zeggen dat ik het altijd heel druk heb, wat in Nederland vaak wel het geval is, maar ik heb het wel naar m’n zin hier. Ik voel me thuis op het schip en als ik hier door de straten van Conakry loop. Na ja thuis voelen, dat laatste is natuurlijk een beetje overdreven, maar ik vind het wel relaxt om gewoon regelmatig even een stuk te gaan lopen buiten de haven en in de bedrijvigheid van de stad te zijn. Afgelopen weekend hebben Anneke en ik op de plaatselijke markt aardappels en verschillende groenten gehaald en ’s avonds zelf gekookt. Dit was echt leuk om te doen. Het is ideaal om altijd in het restaurant mee te kunnen eten, maar we gingen het koken wel een beetje missen. Op de markt wilde ik eigenlijk ook sportschoenen kopen, om goed te kunnen hardlopen. Ik had deze niet meegenomen, wel van iemand kunnen lenen, maar waren net te klein en vervolgens blaren opgelopen. Ik was te eigenwijs om niet te gaan, soms vliegt de opgeslotenheid van het schip me wel een beetje aan, dus dan vind ik het lekker om even naar buiten te kunnen en te sporten (met anderen). Maar op de markt schoenen willen bekijken en passen terwijl je eigenlijk niet genoeg geld mee hebt om ze te kopen is geen goed idee, ten minste, hier in Guinee…we konden het maar lastig duidelijk maken dat ik niet genoeg geld mee had, dus de verkopers bleven ons achtervolgen haha.
Op zondag zijn we met een club van ongeveer 12 mensen naar watervallen in Dubruka gegaan. Dit is normaal gesproken ongeveer anderhalf uur rijden, maar door file was het 2,5 uur. Onze taxichauffeur probeerde van alles om de file te ontwijken…vlak langs woonhuizen rijden, ongeveer 3 mtr van de normale weg af en invoegen net op het moment dat iemand anders wil invoegen. Interessant ritje. Bijna op de plek van bestemming stopte de taxichauffeur, helaas wisten we niet precies waarom, hij kon geen frans (en wij ook niet ;-)). Bleek dat hij met de andere 2 taxi’s had afgesproken hier te stoppen, omdat hij de weg niet verder wist…bijna een uur gewacht, maar nog steeds geen tweede en derde taxi in het zicht. Met hulp van een engels sprekende student uit Dubreka hebben we toch maar besloten om verder op zoek te gaan naar de watervallen, omdat er van alles kon zijn waarom we ze hebben gemist. En ja hoor, we hebben de watervallen gevonden, zie de foto’s. Toen we terug op het schip kwamen hoorden we van de derde taxi dat zij overigens bij hele andere (grotere) watervallen waren geweest…goede reden om nog een keer te gaan 


Paar weken terug al weer, ben ik mee geweest naar de dental screening. Met ongeveer 5 mensen moesten we de mensen die stonden te wachten om geholpen te worden netjes in de rij zien te houden. Ik kreeg de taak om mensen die uit de lijn stapten om bv. even op een steen te gaan zitten, weer terug te sturen. Dit om te voorkomen dat meerdere mensen dit deden en we geen overzicht meer konden houden. Er waren denk ik ongeveer 200 mensen. Het voelde eerlijk gezegd wel een beetje raar om te doen, ik heb maar geprobeerd beetje lol te hebben met de mensen en praatjes te maken. En een oudere vrouw heb ik tegen de regels in wel even laten zitten, omdat ze aangaf rugpijn te hebben. Geschikt?..voor het leger…nee, niet dus, haha
Voor de patiënten was het echt geen makkie om te blijven staan in de lijn, vanwege de hitte, maar ook vanwege het feit dat ze misschien niet aan de beurt zouden komen en dan op een volgende screeningsdag gewoon weer moeten komen opdagen. Eerst worden namelijk alle ernstig zieke patiënten uit de lijn gehaald. Voor tand en oogheelkunde zijn meerdere screeningsdagen door het hele jaar en ook algemene screening gebeurt in november nog een keer, maar dan echt in de binnenlanden. Een team gaat dan voor 2 weken door het land trekken.

De afgelopen dagen heb ik een meisje verpleegd wat een neurofibroom in haar gezicht had, wat haar hele linker gezichtshelft, inclusief oog bedekte. In een aantal jaren kan dit erg groot groeien, helaas kan het ook weer terug keren. Dit is weggehaald en met een stuk huid van haar been, donorhuid gevormd. Dit meisje was erg verstoten door haar omgeving. Het was heel moeilijk om met haar in contact te komen. Wat zou er allemaal door haar gedachten zijn heen gegaan? Op de afdeling kreeg ze veel aandacht en afgelopen maandag heb ik haar voor het eerst na haar operatie, meerdere keren zien lachen en genieten. Dit was echt mooi om te zien. Toen ze voor het eerst in de spiegel keek, keek ze niet blij, maar even later pakte ze toch weer de spiegel. Tijdens de verbandwisseling was een heel filmteam aanwezig, haar verhaal word gebruikt voor PR doeleinde. Toen ik erbij stond te kijken, voelde het wel een beetje dubbel, ik dacht echt moeten we dat kind nog meer overweldigen met allemaal vreemde dingen…
De bijbeltekst die bovenaan mijn blog staat vond ik wel heel toepasselijk op de situatie van dit meisje. Het is zo belangrijk om echt te zijn en in het meisje kwam echt weer hoop naar boven om geaccepteerd te worden en ze zag dat ook gebeuren.
Van de week ook de zorg gehad voor een aantal tieners, die net als in NL soms een beetje vervelend kunnen zijn, maar toch ook weer heel lief. Een jochie vroeg bijvoorbeeld aan het begin van 1 van mijn nachtdiensten of ik hem wilde instoppen, schattig toch, een soort moedergevoel ;-) Gister een baby gehad die voor een gespleten lip werd geopereerd, dit verliep allemaal goed en toen ze terug kwam van de operatie voelde ze zich ook goed en kon gelijk al weer borstvoeding krijgen, helemaal goed natuurlijk.

Van de week ook mijn eerste nachtdiensten gehad, welke erg rustig waren. De laatste nacht een paar patiënten gehad die dezelfde dag geopereerd waren, dus iets meer werk . Gezelschap gehad van 2 dagwerkers (lokale medewerkers) die erg gezellig waren. 1 was zo’n beetje de hele nacht aan het zingen, met de was bezig en grappen aan het vertellen. Echt altijd vrolijk ;-)

Groetjes Irene

p.s. voor mijn collega’s, ik wilde proberen persoonlijk te reageren op jullie berichtjes, maar ik kan niet op mijn email van het werk komen, omdat ik mijn wachtwoord ben vergeten of het is verlopen…maar ik waardeer het echt!